Δεχόμουν εργασιακό bulling από την διευθύντριά μου, που περιλάμβανε απαξίωση, κάποιο διάστημα μη ανάθεση εργασιών, αναφορά ψευδών περιστατικών στον ceo. Δεν απαντούσε σε ερωτήσεις μου, για τα project που αναλάμβανε το τμήμα, με αποτέλεσμα να ψάχνω και να βρίσκω λύσεις μόνη μου, αλλά στους ανώτερους το παρουσίαζε ως δική της δουλειά. Μετά την παραίτηση της για προσωπικούς λόγους, προώθησε την συνάδελφο που δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενο, απλώς και μόνο επειδή ήταν διπρόσωπη κόλακας και προετοίμαζε το σχέδιο της για να ανέβει ιεραρχικά. Παρόλα αυτά, ενώ δεν είχε τα προσόντα για να αναλάβει, ούτε την θέση, ούτε την ευθύνη της θέσης την έχρησαν υπεύθυνη του τμήματος. Η ανεπάρκεια της φάνηκε αμέσως(δεν γνώριζε καν αγγλικά), καθώς από την μέρα που ανέλαβε, με ρωτούσε για να στείλει από ένα απλό e-mail μέχρι και για να αναλάβει ένα απλό project και επειδή ήταν της ίδιας σχολής με την προκάτοχό της, φυσικά και παρουσίαζε τη δουλειά μου ως δική της. Μόλις βρήκα άλλη δουλειά παραιτήθηκα, καταρχάς γιατί μπορώ και δεύτερον γιατί προτιμώ να δουλεύω για να κάνω “μάγκα” τον εαυτό μου και όχι κάποιον δουλοπρεπή που δεν μπορεί να εξελιχθεί με την αξία του, αλλά γλείφοντας κατουρημένες ποδιές και πατώντας σε πλάτες άλλων. Μετά από αρκετό καιρό την είδα τυχαία, εξακολουθεί να εργάζεται στον ίδιο εργοδότη και αυτό που αντίκρισα ήταν ένας άνθρωπος γερασμένος, αδυνατισμένος με ψυχολογικά προβλήματα. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μου είναι: Όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου πέφτει μέσα ο ίδιος!

Για αρχή θα ήθελα να ευχαριστήσω την εταιρία σας που θέτει συζητήσεις για τόσο σημαντικά ζητήματα που αφορούν και θα έπρεπε να αφορούν όλους μας. Ξεκίνησα να δουλεύω full-time σε επιχειρήσεις της πόλης από τα 24 μου χρόνια και σε όλες τις εταιρίες που δούλεψα (ανήκαν σε διαφορετικούς κλάδους όλες) έχω υποστεί διάκριση κυρίως για το φύλο μου, αλλά και για την ηλικία μου. Οι διακρίσεις αυτές γινόντουσαν ξεκάθαρες με εκφράσεις από τον εργοδότη ή τον προϊστάμενό μου (τυχαία ή όχι ήταν πάντα άντρες αυτοί που μου κάναν τα σχόλια) όπως “Γιατί θέλεις αύξηση μικρό κορίτσι τι να την κάνεις;”, “Δεν χρειάζεσαι παραπάνω μισθό θα σου παρέχει ό,τι χρειάζεσαι ο σύντροφος σου. Αυτός δεν σε φέρνει κάθε πρωί στη δουλειά;”, “Τώρα που παντρεύτηκες, πότε με το “καλό” θα κάνεις μωράκι;” με δήθεν καλοπροαίρετη διάθεση. Το ιδιαίτερο της ιστορίας μου είναι ότι όσο μεγάλωνα οι διακρίσεις αυτές γινόντουσαν και πιο έντονες, δηλαδή στις δουλειές που ήμουν πιο μικρή ένιωθα ότι λάμβανα περισσότερο σεβασμό από τους μεγαλύτερούς μου, ο οποίος όλο και μειωνόταν πηγαίνοντας σε άλλες δουλειές και όντας πια μεγαλύτερη. Το αποκορύφωμα των μέχρι στιγμής διακρίσεων που έχω ζήσει ήταν πολύ πρόσφατο… Στα 29 χρόνια μου πια απολύθηκα για πρώτη μου φορά γιατί τόλμησα να ζητήσω αύξηση για τις 5 σε 1 δουλείες που έκανα, αντί αυτού το αφεντικό μου με έδιωξε, γιατί “Να τώρα παντρεύτηκες, θα μείνεις έγκυος και τζάμπα θα έχω επενδύσει σε σένα με την αύξηση”.

Αυτό που παρατηρώ τόσο από εμένα όσο και από φίλους είναι πως συχνά όταν υπάρχει ανάγκη και ανασφάλεια από την πλευρά του εργαζόμενου πολλοί εργοδότες τα χρησιμοποιούν για να εκμεταλλευτούν και εν τέλει καταλήγουμε να μην έχουμε ούτε τα αυτονόητα δηλαδή σεβασμό και αξιοπρέπεια

Στα πλαίσια της τελευταίας εργασίας μου, όντας μικρότερη σε σχέση με τους υπόλοιπους, υπήρχαν φορές που με αντιμετώπιζαν σαν μικρο παιδί. Χρησιμοποιώντας λέξεις όπως πες στο κοριτσάκι, πες την μικρή να έρθει, μέχρι και τσιράκι, με την δικαιολογία ότι τσιράκι σημαίνει μαθητευόμενος κάποιου. Και έτσι να ήταν εγώ δεν προσληφθηκα στη δουλειά για να είμαι μαθητευόμενη, πηγα ως εργαζόμενη με τις γνώσεις μου. Στη δουλειά έκανα θελήματα εκτός του καθηκοντολογιου μου, έκανα προσωπικές δουλειες ανώτατου συναδέλφου μου, διότι έτσι είχε μάθει και απο την προηγούμενη υπάλληλο, ότι κάποιος θα κάνει θελήματα του. Τέλος, ένα χρόνο στη δουλειά έμαθα ελάχιστα πράγματα, διότι ασχολιόμουν με οτιδήποτε άλλο άσχετο του επαγγέλματος, οι γνώσεις που έλαβα ήταν ελάχιστες.

Δεν υπάρχει κανένα job description για κανέναν στη δουλειά μου, με αποτέλεσμα να έχω να κάνω παράλληλα τα πάντα. Εαν δεν τα κάνω δέχομαι επίπληξη και αν τα κάνω πάλι δέχομαι επίπληξη γιατί τα έκανα ενώ δεν ήταν δουλειά μου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να νιώθω τεράστιο άγχος και να προτιμώ να μην κάνω τίποτα για να μην υπάρξει επίπληξη. Έχω προσπαθήσει να κάνω συζήτηση και να θέσω το πρόβλημα αλλά μάταια!!

Από τότε που έμαθαν στη δουλειά μου το σεξουαλικό μου προσανατολισμό, οι συμπεριφορές απέναντί μου έχουν αλλάξει. Υπάρχουν συνάδελφοι που απλά σταμάτησαν να μου μιλάνε, συνάδελφοι που σταμάτησαν αστειεύονται μαζί μου λογικά επειδή φοβούνται μην παρεξηγηθώ με κάτι και υπάρχουν και συνάδελφοι που προσπαθούν να δείξουν ότι είναι εντάξει με αυτό αλλά δεν τα καταφέρνουν και σταμάτησαν να με υπολογίζουν το ίδιο με πριν σε ο,τι αφορά καθήκοντα, επαγγελματικά ταξίδια κλπ. Χρειαζόμαστε την εκπαίδευση για την διαφορετικότητα και μπράβο σας που την παρέχετε γιατί είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι και οτι στη δουλειά δεν πρέπει να παίζει ρόλο ο προσανατολισμός και η προσωπική σου ζωή και σίγουρα δεν είναι λόγος να κρατάει πίσω την επαγγελματική σου ανάπτυξη και πορεία.

Μου έχουν μιλήσει με σεξουαλικα υπονοούμενα άνδρες που θα μπορούσαν να έχουν την ηλικία του πατέρα μου σε πλαίσια “πλάκας” ένιωθα και νιώθω ακόμα άβολα.

Έχω αντιμετωπίσει λεκτική παρενόχληση στο χώρο εργασίας με συνεχείς προσβολές , οι οποίες με μείωναν και μου δημιουργούσαν ανασφάλεια για τις ικανότητες μου και μόνιμο αγχος για την απόδοση μου στην δουλειά με αποτέλεσμα να έχω μόνιμα καταθλιπτική διάθεση εντός και εκτός εργασίας

Γεια σε όλους/-ες! Αρχικά, θα ήθελα να πω πώς είναι ανακουφιστικό να μπορείς να μοιραστείς μια δύσκολη στιγμή, όπως η παρενόχληση και οι διακρίσεις, και παράλληλα όταν βλέπεις ότι τα βιώματα είναι κοινά και συχνά σού δίνει το κίνητρο να παλέψεις για να εξαλειφθούν!

Η δικιά μου εμπειρία έχει να κάνει με την ηλικιακή διάκριση. Ήμουν το μικρότερο σε ηλικία άτομο εκεί που εργαζόμουν, οπότε δεν υπολόγιζαν και πολύ την άποψη μου, καθώς “δεν είχα εμπειρία”, όπως έλεγαν! Επίσης, επειδή ήμουν το μικρότερο άτομο και “δεν είχα υποχρεώσεις” όπως οι υπόλοιποι (εννοώντας παιδιά) δεν με έβαζαν ποτέ στην πρωινή βάρδια και δούλευα κάθε Σαββατοκύριακο! Τότε, είχα ανάγκη τα χρήματα για συγκεκριμένο σκοπό, καθώς και φοβόμουν να αντιδράσω μήπως με διώξουν. Αν γινόταν αυτό σήμερα, σίγουρα θα διεκδικούσα τα διακαιώματα μου και θα υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου!

Μου την έλεγε συνεχώς χωρίς λόγο ένας συνάδελφος αλλά ποτέ δεν αντιμίλησα γιατί φοβόμουν μήπως στραβώσει επειδή ήμουν μικρός. Μου χαλούσε τη διάθεση όμως κι εντέλει έφυγα από εκεί κυρίως για αυτό λόγο χωρίς να πω ποτέ τίποτα όμως. Σήμερα θέλω να πιστεύω σίγουρα θα έπραττα αλλιώς.